vrijdag 10 september 2010

11-9, NEGEN JAAR GELEDEN

Daan haalt me van zangles. ‘Er is iets raars in New York. Een vliegtuig door een toren. Het is op het nieuws, maar ik wou je niet laten wachten.’

Een aanslag? Kom op jongens. Ik wil met mijn lief in het septemberzonnetje en de wereld draait ook zonder mij. Maar het voelt als iets waarvoor je naar huis gaat.

Als ik de tv aanzet springt een man in pak van de zoveelste verdieping. Zijn ene voet rust op de andere. Of hij op de bus wacht. Of hij er humor in ziet. Mary Poppins zonder parapluutje. Zo, dat beeld is ingebrand.

‘De wereld is nooit meer hetzelfde,’ huilt een deskundige en ik steiger, want als het in Singapore gebeurt, ben je het morgen weer vergeten.

Achmed, hier Ali. Oprasie gesjlaachd. Ick h’rhaal: oprasie gesjlaachd,’ spreek ik met verdraaide stem het antwoordapparaat van vriend Bas in. We hebben bovenop nog foto’s gemaakt.

Floris belt. ‘Tassie zat in het vliegtuig naar Amsterdam toen het gebeurde. In haar koffer opnames van beide torens voor een reclamefilm, de dag ervoor gemaakt.’

Ook Jimmy moet het kwijt. Heeft er vorige maand nog geluncht – ‘in jaren niet zo lekker gegeten’ – en zat ’s avonds te genieten van een gratis openluchtconcert op het plein voor de tweeling. Een hommage aan Leonard Bernstein. West Side Story. ‘I like to be in America! o.k. by me in America!’

Ja, en dan wil ik er ook aan geloven. Want de enige keer dat ik na een reis het Centraal Station uitliep en niet blij was terug te zijn, kwam ik uit New York. De eerste wereldstad waar ik zo had willen wonen. Ja, waar ik rondliep of ik er al woonde. Zo’n thuis was het. Een stad voor kunstenaars. Ik weet nog hoe ik in Manhattan op een bankje zat en juichte dat Parijs jaren vijftig ook zoiets gehad moet hebben. Alles mogelijk, een smeltkroes, een voorbode van de wereld zoals die er in de nieuwe eeuw uit zou gaan zien. Vredig, kleurrijk, energiek, gezellig, een mondiaal dorp. Geen moment bedreigd gevoeld, geen moment de onzekerheid die je in steden als Houston, Los Angeles of Chicago op vage plekken taxi’s deed aanhouden.

New York als een mooie, lieve, intelligente vrouw die op klaarlichte dag bruut verkracht en besmeurd is. En zwanger gemaakt van een monster: angst. Terug naar de tijd van kruistochten en een inval van de moren.

Op tv vertelt op het ene net een Groningse hoogleraar dat islamieten ‘wel eens misselijk worden bij het idee dat je bij ons in de supermarkt vierentwintig soorten knäckebröd kunt vinden’. Op een ander net doceert een vlinderstrik wat een Afghaan voelt en doet. ‘Tenminste, de Afghanen die ik ken...

Ik zet het New York-lied van Frank Sinatra nog maar eens op.

‘If they can make it there, they’ll make it anywhere.’

De dag erop staat voor het eerst ons huis in de woonkrant. Nul reacties. De kleine man is weer de dupe.

Uit autobioroman "Meisjes" 11-9

6 opmerkingen:

  1. Ik was zwanger, net als Daan.
    En ik dacht: Ja hoor, net als ik een kind op de wereld ga zetten wordt het oorlog.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik was net bevallen , had volgens de dokter een PND.
    Nou daarvoor misschien , daarna echt wel, ik durfde de straat niet meer op , in mijn hoofd had het nog groteren vormen aangenomen dan het in werkelijkheid al had .

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik was op mijn werk bezig een kaart op de PC te ontwerpen, toen een collega me kwam vertellen dat er een vliegtuig in het WTC was gevlogen. Kennelijk een aanslag. Het nieuws was op dat moment nogal verwarrend, maar meteen kreeg ik zo'n onbestemd gevoel van naakte angst. Het weten en voelen dat er iets is gebeurd wat alles verandert, zonder de details te kennen. Die details werden later pas duidelijk, een voor een, toen ik de rest van de dag en avond verbijsterd aan de TV geplakt zat. De beelden zijn voorgoed op mijn interne harde schijf opgeslagen. Te verbijsterend om in woorden te kunnen omschrijven. Wat ik nooit meer ben vergeten: een kort interview met een brandweerman in de hal van een van de twee torens. En op de achtergrond constant het horen van doffe klappen. Je zag niet waar die doffe dreunen vandaan kwamen, maar je wist het al meteen: de dreunen van mensen, die van grote hoogte op de grond terecht kwamen...

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Er is wel gezegd dat na 9/11 veel mensen trouwden of kinderen kregen, omdat ze belangrijke beslissingen niet meer wilden uitstellen. Het gevoel dat je niet weet wat de toekomst brengt, onzekerheid.
    Maar ik denk dat net zoveel mensen zijn gescheiden, uit relaties zijn gestapt die allang nergens meer naar toe gingen.
    Zelf trok ik drie maanden na 9/11 op een ochtend de deur van mijn koopwoning achter mij dicht, een relatie van tien jaar achter mij latend. Binnen een jaar tijd waren we allebei getrouwd met een ander, woonde ik in een ander land, met een andere vrouw, en had een andere baan. Ik denk dat 9/11 veel te maken heeft gehad met deze radicale beslissingen...

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik liep met de hond buiten en zag langs de ramen lopend, de tv's aanspringen en ik zag de toren in rook ten onder gaan. Snel naar huis en daar de tv aan en met mama vol ongeloof zitten kijken!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. na zes jaar ploeteren was mijn eerste zoon geboren in juni 2001. Toen ik van de aanslagen hoorde dacht ik: 'zul je net zien, heb ik een kind vergaát de wereld

    BeantwoordenVerwijderen